Χωρίς Λόγια.

Φόβος κρυμμένος.

Κάτω από τα μαξιλάρια με τα όνειρα, μέσα στις αγκαλιές.

Στο ντουλαπάκι του μπάνιου, πλάι στην οδοντόβουρτσα.

Φόβος ακατάστατος.

Ανάμεσα στα σώματα, ανάμεσα στις λέξεις.

Στ' άπλυτα, στ' ασιδέρωτα, στα γκρεμισμένα "σ' αγαπώ".

Φόβος άχρωμος.

Πάνω στα χρώματα του έρωτα, εκείνα τα μενεξεδιά.

Πίσω απ' το μαύρο του μυαλού, εκείνο το μοναχικό, το ξένο.

Φόβος αστείρευτος.

Κοντά στα ματόκλαδα, στα δάκρυα που στάζουν.

Μέσα στα χέρια που χαϊδεύονται, στις ψυχές που συναντιούνται συχνά.

Φόβος νικητής.

Μπροστά στο τέλμα της στιγμής, λίγο πριν τις βαθιές ανάσες.

Κάτω από τα πρωινά σκεπάσματα, λίγο πριν τις φυγές.

Φόβος ψεύτης.

Δίπλα στο μαγικό, στ' απόλυτο του πάθους.

Λίγο μετά από τα χαμόγελα που προσπαθούν να ζήσουν.

Φόβος δικός σου.

Στις λαχτάρες του Σαββάτου, στα "αντίο" της Κυριακής.

Στ' ακουστικά της αναμονής, στα σύνορα με το "τίποτα".

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Κορμί μου εσύ.

Χωρίς σχήμα

Αφημένο στο πάτωμα

Με τα δάχτυλα περασμένα γύρω γύρω

Κι ο λαιμός πουθενά.

Αν υπήρχες…

Μορφή παντού

Κάτω στρωμένα μάρμαρα

Κι οι άκρες των δαχτύλων βουτηγμένες σε σένα

Κι ο λαιμός αμέτρητα λακκάκια αναμονής

που δεν μπορεί να περιμένει.

Κύτταρα στην γέννηση τους

Αγάπες στην κορύφωση

Θέλω στη διαπασών

Και τα ξύλα πάντα στην φωτιά.

Αν δεν υπήρχες…

Ξεφτισμένες ζωές μιας ώρας

Μη αισθήματα

Αφωνία και διαφωνία μαζί

Και στάχτες που κανείς δεν θέλει να μαζέψει

ούτε να γεννηθεί απ' αυτές.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Κυριακές.

Στις θύμησες θα ρίξω τις βουλές σου

αυτές που με καλούν

αυτές που με προστάζουν

Τις ώρες που δεν φαίνεσαι

στην άκρη εκεί του δρόμου

στην άκρη εκείνη τη γνώστη

που κάποτε γυρνούσες

Σαν τους κομήτες τ’ ουρανού

σαν τους γυμνούς πλανήτες

που κλέβουν Κυριακές.

Στις θύμησες θα φτάσω άμα λείψεις

μα δε θα σφίξω την γροθιά

μα δε θα με αλλάξω

Δεν είναι ώρα πια για μας

δεν είναι ώρα πια για φώτα

στιγμούλες σου ζητάω

στιγμούλες σε κερνάω

Μα τόσα μόνο θα μπορώ

να θέλω και να δίνω

όπως τις Κυριακές.

Τις θύμησες θα φέρω αν ξεχάσω

θα τις φιλέψω με φωτιές

με ονόματα καινούρια

Θα τις φιλέψω με σοδειές

από καινούρια λόγια

σα να ‘σουν χώρα μακρινή

σα να ‘σουν γη ανέγγιχτη

Που άλλο δεν ξανάδα

που άλλο δεν θ’ αγγίξω

ούτε τις Κυριακές.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Αργά.

Αργά πήρα το δρόμο

Κι αργά περπάτησα στα σύρματα.

Αλλιώς φαντάστηκα το τέρμα

Κι αλλιώς ανοίχτηκα στο βάθος του.

Αργά στις ανηφόρες

Γοργά στις κατηφόρες.

Δύσκολα στα σκαλιά

Εύκολα στα κυλίσματα.

Κι επέστρεψα στο σώμα μου

Με τα αργά βήματα

Με τις γοργές σκέψεις

Με θυμωμένα πέλματα

Με ιδρωμένες λέξεις.

Και ξανάφυγα στο χάος σου

Με τα εύκολα βήματα

Με τις δύσκολες σκέψεις

Με ανήσυχα πέλματα

Με κλειδωμένες λέξεις.

Ε.Σ (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Απόλυτο.

Στα μάτια μου θα βλέπεις την ψυχή σου.

Θα σ’ αγαπώ όπως τ’ άσπρα μου.

Δε θα φοβάσαι, μήτε θ’ αγωνιάς.

Τα Καλοκαίρια θα μ’ αφήνεις λεύτερη να καθρεφτίζομαι στο στέρνο σου

και τους Χειμώνες θα με κρύβεις από τον βοριά.

Στα μάτια σου θα βλέπω την αλήθεια μου.

Θα με ζητάς όπως το νερό.

Δε θα φοβάμαι, μήτε θ’ αγωνιώ.

Την Άνοιξη θα σε αφήνω να πετάς στις σκέψεις σου

και το Φθινόπωρο θα σε κρατώ μακριά απ’ τα πεσμένα φύλλα.

Στις βρύσες της ζωής θα κυλάμε ανέμελα

Εσύ μπροστά να δείχνεις το δρόμο

Εγώ πίσω ν' ακολουθώ πιστά

Και πριν στερέψουν οι βρύσες

περίμενε στην άκρη.

Δυο σταγόνες…

πέφτοντας θα ενώνονται,

πέφτοντας θα κάνουν κρότο.

Εσύ κι εγώ.

Ένα διάφανο φως.

Ποτέ δύο πυκνά σκοτάδια.

Εσύ κι εγώ.

Ένα ολόκληρο.

Ποτέ δύο μισά.

Ε.Σ (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Όλα ένα σαν.

Σαν τρυπημένη από σένα

Σαν αδειασμένη από μένα

Σαν εγώ που δεν έγινα εσύ

Σαν εσύ που δε θα γίνεις εγώ

Όλα ένα σαν και τίποτα σαν εσένα.

Σαν μουδιασμένη από τον πόνο σου

Σαν γκρεμισμένη από τον φόβο μου

Σαν εγώ που δε σε χόρτασα

Σαν εσύ που δε θα με χορτάσεις

Όλα ένα σαν και τίποτα σαν εσένα.

Σαν μαγεμένη από σένα

Σαν κλεμμένη από μένα

Σαν εγώ που δε σε πρόφτασα

Σαν εσύ που δε θα με προφτάσεις

Όλα ένα σαν και τίποτα σαν εσένα.

Σαν δοσμένη σε σένα

Σαν κλεισμένη σε μένα

Σαν εγώ που δε σε έμαθα

Σαν εσύ που δε θα με μάθεις

Όλα ένα σαν και τίποτα σαν εσένα.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Μόνο έτσι.

Θα συναντιόμαστε σαν καλησπέρες από θλίψη

να ενώνονται οι φόβοι μας

να σβήνουμε τον χρόνο.

Και θα χανόμαστε σαν καληνύχτες από βροχή

για να μη μοιάζουμε μ' εξάρτηση

για να λύνονται τα δεσμά μας.

Θα μιλάμε σαν νότες από μελαγχολικά τραγούδια

για να θυμάσαι τις φωνές μου

για να θυμάμαι τις σιωπές σου.

Θα φεύγουμε σαν δρόμοι με παράλληλες πορείες

να ‘μαστε δίπλα δίπλα

να μην πέφτουν τα άσχημα όνειρα μας το ένα πάνω στ’ άλλο.

Θα ζούμε σαν γράμματα που δεν φτάνουν στον παραλήπτη τους

μήπως και ξεχαστούμε

μήπως κι αλλάξουμε ζωή.

Θα πετάμε σαν πουλιά που δεν ρισκάρουν μια φυγή

λες και τα φτερά θα ‘ναι κομμένα

λες κι ο αέρας θα μας πνίγει.

Θα λαχταράμε σαν διψασμένοι που ζητούν νερό

κι ίσως μια νύχτα ελευθερωθούμε

κι ίσως οι σκέψεις ανταμώσουν.

Μα πάντοτε…

στις συναντήσεις και στις φυγές…

μόνος εσύ κι εγώ σαν πάντα μόνη.

Μόνο έτσι.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")