Η ιδέα του Χιούστον, τα μελομακάρονα και η κάβα του Σαββάτου!

Με ένα τέτοιο "ουρλιαχτό" ξεκίνησε αυτή η μέρα! Καθόλου κακό, διόλου αποσυντονιστικό, παραδόξως ελπιδοφόρο και ευκόλως ταξιδιάρικο!
Έφτανε ο "άσωτος" φίλος από τα βάθη του Τέξας να μου θυμίσει, πως ποτέ δεν είναι αργά να φύγεις αγκαζέ με τα όνειρα σου! Λοιπόν γιατί όχι... ίσως έτσι -με την βοήθεια του Ατλαντικού συγκεκριμένα- καταφέρω να ξεπεράσω την ρημάδα την υψοφοβία μου! Έπεσα να κοιμηθώ συμπληρώνοντας την αίτηση για το Χιούστον με το νού και είδα όλες τις λεπτομέρειες στον ύπνο μου (δεν υπήρχε η ελληνική γραφειοκρατία, δεν περίμενα στην ουρά, δεν με έπαιρνε η μάνα μου καθέ τρεις και λίγο να με ρωτήσει αν έφαγα, δεν αμφέβαλλα γι' αυτό που ήθελα να ζήσω, ήξερα γιατί είχα διαλέξει το διδακτορικό στο creative writing) ! Μόλις ξημέρωσε επέστρεψα στην χαλαρή Σαλονικιώτικη πραγματικότητα και λίγο αργότερα μεταξύ οπισθογωνίας, αριστερού παρκαρίσματος και ορθής σύμπλεξης έκανα σχέδια για το πως θα φτιάξω τα φετινά μελομακάρονα! Λίγο οι συνταγές της μαμάς, λίγο οι φίλες μου που τις έχει πιάσει η προκοπή, λίγο η διάθεση να διαλύσω την κουζίνα μου βάζοντας το ραδιόφωνο στη διαπασών... πολύ θέλει? Το "ουρλιαχτό" φυσικά δεν σταμάτησε στα μελομακάρονα, αλλά συνεχίστηκε αργότερα μπροστά στον Γολγοθά του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν! Ναι θα μαγειρέψω τα πάντα, ό,τι έχει το ψυγείο, το ντουλάπι και ό,τι φέρει το μικρό καλαθάκι του super market! Το θέμα είναι στο "πότισμα", γιατί το 2012 επιβάλλει σπιτική κραιπάλη με κάθε είδους αλκοόλ. Από ούζο μέχρι τεκίλα κι από κονιάκ μέχρι ουίσκι! Ναι όλα αυτά που μας περιορίζει η κρίση τις καθημερινές... λέω να τα προγραμματίσω για την παραμονή! Φέτος δεν έκανα ευχή, ανοίγω απλά το σπίτι μου στους φίλους μου και τους φίλους των φίλων μου! Το "ουρλιαχτό" δεν έχει σταματήσει ακόμη! Με ακολουθεί πιστά στη δουλειά και δεν το κόβω να τη γλιτώνω ούτε το απόγευμα! Όχι, πως με πειράζει... τα "μέσα" μου κάνουν φασαρία, τα "έξω" μου βαδίζουν σιωπηλά εκεί που πρέπει!