Δαγκωμένα φιλιά.

Προσπάθησα μια νύχτα να μπω στα στενά σου σοκάκια

Να σεργιανίσω λίγο στου νου σου τις θαμπές καλντέρες

Να χαϊδέψω τα δέντρα, τα φυτά σου

Να δω από τα μάτια σου.

Προσπάθησα να βγω από τα χείλη σου σαν λέξη

Να εισπνεύσω απ’ τα πνευμόνια σου

Να ακούσω όλα του κόσμου τα ουρλιαχτά

Όπως τ’ ακούν τ’ αυτιά σου.

Προσπάθησα αλήθεια να γυρίσω τις ακτές σου

Να περπατήσω πάνω στου κορμιού σου τους γλυκούς γκρεμούς

Να μπουσουλίσω στου προσώπου σου τις ταραγμένες θάλασσες

Να πηδήσω από τους φράχτες της ανέμελης ψυχής σου.

Τώρα θωρώ τον τοίχο απέναντι μου και πια δεν προσπαθώ

Τώρα χαζεύω του ταβανιού τις άπειρες χαράξεις

Και μόνο σε θυμάμαι.

Τώρα κλείνω πιστά τα μάτια και πια δεν προσπαθώ

Τώρα κλειδώνω αγκαλιάσματα σε ώρες πικραμένες

Και μόνο σε φοβάμαι.

Τώρα κρατώ κοντά τις μνήμες και πια δεν προσπαθώ

Τώρα κρατώ σφιχτά τα ολόγιομα φιλιά σου

Και μόνο σε χρειάζομαι.

Τώρα δεν φεύγω, τώρα δεν έρχομαι, μα μένω εδώ

Τώρα ζυγιάζω χωρισμούς και θανάτους μικρούς

Και μόνο σε αφουγκράζομαι.

Για δαγκωμένα φιλιά αλλάξανε οι μοίρες μου

Άλλαξαν κι οι δικές σου και όλα σκοτεινιάσαν

Για δαγκωμένα φιλιά παράλληλες ευθείες γίναμε

Κομμάτια κάποιας γέφυρας που άνεμοι αγκαλιάσαν.

Που ‘ναι τα δαγκωμένα τα φιλιά μας;

Τ’ αγριεμένο βλέμμα σου που τ’ άφησες;

Που ‘ναι η ταπεινή μου εικόνα;

Εκείνη η στιγμή που σ’ έχασα που πήγε;

Τα δαγκωμένα τα φιλιά προορισμούς μου κλέψαν

Τα δαγκωμένα τα φιλιά σαν έφυγες στερέψαν

Για ‘κείνα θα σε χάνω στους ατέλειωτους καιρούς

Για ‘κείνα θα σε βρίσκω στις αμαρτίες τις μικρές μου.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")