Τσακίσματα.

Στροφές γυρίζεις

κι εγώ στην ευθεία μόνη

Στροφές γύρω από το άπιαστο εγώ

κι εσύ σε δρόμο μακρύ της αλήθειας

Δε θες να συναντήσεις τις βουλές μου

δε θες να με κοιμίσεις στις χαρές σου.

Πώς να πετώ δεν ξέρω στη ζωή σου

ψηλά πηγαίνω μα δεν φτάνω

Τα μάτια κλείνω και τσακίζομαι

εκεί στου ήλιου σου τις λάμψεις

Σκοντάφτω πάντα πριν το σύννεφο

κι είναι η φωνή σου μια αστραπή

Ποτέ δεν βλέπω το κορμί σου

κρυμμένο πάντα πίσω απ’ τις λέξεις.

Κι εγώ πεθαίνω να σε δω

δίνω το αίμα μου να σε μυρίσω

Κι εσύ στ’ ανώδυνα πετάγματα σου

χρώματα ψάχνεις σε γωνιές ξένες.

Κι είναι η γωνιά μου που σε θέλει γνώριμη

είναι η ορμή μου που ανοίγει πύλες κλειδωμένες

Είμαι ολόκληρη εγώ που αναδύομαι για σένανέ

μα πουθενά δεν βρίσκω μέλι από τα φιλιά σου

Ούτε μια στάλα φλόγα απ’ τα χέρια σου

ούτε ένα λίγο από το χάδι της ψυχής σου.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")