Ποιά ελευθερία?
Όταν ο Διονύσιος Σολωμός έγραφε τον "Ύμνο εις την Ελευθερίαν" δεν φανταζόταν ίσως την εκδοχή του να είσαι ελεύθερος, αλλά να μην το αισθάνεσαι! Να είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου, αλλά να μην μπορείς να τον δαμάσεις! Πόσα διαγγέλματα, πόσοι ανασχηματισμοί και πόσες κυβερνήσεις ακόμη? Ποιος θα ξετυλίξει το κουβάρι? Ή μήπως όλα είναι τόσο απλά τελικά? Θυμήθηκα ένα όμορφο ποίημα χθες που η Θεσσαλονίκη ήταν βροχερή, με κλειστούς δρόμους, στην σκιά ενός νέου πολιτεύματος με την φλόγα των special olympics σε μια γωνιά της Αριστοτέλους...
"Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει."
(Φωνές, Καβάφης)
Ξεσκέπασα μνήμες από το Πολυτεχνείο που δεν έζησα, μνήμες από όσους έχουν πεθάνει για την ελευθερία που υποθετικά έχω, από οπτασίες στον ύπνο μου, που θέλουν να με σύρουν από τον καναπέ μου στις πλατείες, από όσα κρατώ στο συρτάρι μου, γιατί αν τα βγάλω χάθηκα. Σήμερα τα όνειρα κοστίζουν, γι' αυτό μπορώ μόνο να θυμάμαι ότι τα έκανα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου