Κυριακές.

Στις θύμησες θα ρίξω τις βουλές σου

αυτές που με καλούν

αυτές που με προστάζουν

Τις ώρες που δεν φαίνεσαι

στην άκρη εκεί του δρόμου

στην άκρη εκείνη τη γνώστη

που κάποτε γυρνούσες

Σαν τους κομήτες τ’ ουρανού

σαν τους γυμνούς πλανήτες

που κλέβουν Κυριακές.

Στις θύμησες θα φτάσω άμα λείψεις

μα δε θα σφίξω την γροθιά

μα δε θα με αλλάξω

Δεν είναι ώρα πια για μας

δεν είναι ώρα πια για φώτα

στιγμούλες σου ζητάω

στιγμούλες σε κερνάω

Μα τόσα μόνο θα μπορώ

να θέλω και να δίνω

όπως τις Κυριακές.

Τις θύμησες θα φέρω αν ξεχάσω

θα τις φιλέψω με φωτιές

με ονόματα καινούρια

Θα τις φιλέψω με σοδειές

από καινούρια λόγια

σα να ‘σουν χώρα μακρινή

σα να ‘σουν γη ανέγγιχτη

Που άλλο δεν ξανάδα

που άλλο δεν θ’ αγγίξω

ούτε τις Κυριακές.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Αργά.

Αργά πήρα το δρόμο

Κι αργά περπάτησα στα σύρματα.

Αλλιώς φαντάστηκα το τέρμα

Κι αλλιώς ανοίχτηκα στο βάθος του.

Αργά στις ανηφόρες

Γοργά στις κατηφόρες.

Δύσκολα στα σκαλιά

Εύκολα στα κυλίσματα.

Κι επέστρεψα στο σώμα μου

Με τα αργά βήματα

Με τις γοργές σκέψεις

Με θυμωμένα πέλματα

Με ιδρωμένες λέξεις.

Και ξανάφυγα στο χάος σου

Με τα εύκολα βήματα

Με τις δύσκολες σκέψεις

Με ανήσυχα πέλματα

Με κλειδωμένες λέξεις.

Ε.Σ (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Απόλυτο.

Στα μάτια μου θα βλέπεις την ψυχή σου.

Θα σ’ αγαπώ όπως τ’ άσπρα μου.

Δε θα φοβάσαι, μήτε θ’ αγωνιάς.

Τα Καλοκαίρια θα μ’ αφήνεις λεύτερη να καθρεφτίζομαι στο στέρνο σου

και τους Χειμώνες θα με κρύβεις από τον βοριά.

Στα μάτια σου θα βλέπω την αλήθεια μου.

Θα με ζητάς όπως το νερό.

Δε θα φοβάμαι, μήτε θ’ αγωνιώ.

Την Άνοιξη θα σε αφήνω να πετάς στις σκέψεις σου

και το Φθινόπωρο θα σε κρατώ μακριά απ’ τα πεσμένα φύλλα.

Στις βρύσες της ζωής θα κυλάμε ανέμελα

Εσύ μπροστά να δείχνεις το δρόμο

Εγώ πίσω ν' ακολουθώ πιστά

Και πριν στερέψουν οι βρύσες

περίμενε στην άκρη.

Δυο σταγόνες…

πέφτοντας θα ενώνονται,

πέφτοντας θα κάνουν κρότο.

Εσύ κι εγώ.

Ένα διάφανο φως.

Ποτέ δύο πυκνά σκοτάδια.

Εσύ κι εγώ.

Ένα ολόκληρο.

Ποτέ δύο μισά.

Ε.Σ (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Όλα ένα σαν.

Σαν τρυπημένη από σένα

Σαν αδειασμένη από μένα

Σαν εγώ που δεν έγινα εσύ

Σαν εσύ που δε θα γίνεις εγώ

Όλα ένα σαν και τίποτα σαν εσένα.

Σαν μουδιασμένη από τον πόνο σου

Σαν γκρεμισμένη από τον φόβο μου

Σαν εγώ που δε σε χόρτασα

Σαν εσύ που δε θα με χορτάσεις

Όλα ένα σαν και τίποτα σαν εσένα.

Σαν μαγεμένη από σένα

Σαν κλεμμένη από μένα

Σαν εγώ που δε σε πρόφτασα

Σαν εσύ που δε θα με προφτάσεις

Όλα ένα σαν και τίποτα σαν εσένα.

Σαν δοσμένη σε σένα

Σαν κλεισμένη σε μένα

Σαν εγώ που δε σε έμαθα

Σαν εσύ που δε θα με μάθεις

Όλα ένα σαν και τίποτα σαν εσένα.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Μόνο έτσι.

Θα συναντιόμαστε σαν καλησπέρες από θλίψη

να ενώνονται οι φόβοι μας

να σβήνουμε τον χρόνο.

Και θα χανόμαστε σαν καληνύχτες από βροχή

για να μη μοιάζουμε μ' εξάρτηση

για να λύνονται τα δεσμά μας.

Θα μιλάμε σαν νότες από μελαγχολικά τραγούδια

για να θυμάσαι τις φωνές μου

για να θυμάμαι τις σιωπές σου.

Θα φεύγουμε σαν δρόμοι με παράλληλες πορείες

να ‘μαστε δίπλα δίπλα

να μην πέφτουν τα άσχημα όνειρα μας το ένα πάνω στ’ άλλο.

Θα ζούμε σαν γράμματα που δεν φτάνουν στον παραλήπτη τους

μήπως και ξεχαστούμε

μήπως κι αλλάξουμε ζωή.

Θα πετάμε σαν πουλιά που δεν ρισκάρουν μια φυγή

λες και τα φτερά θα ‘ναι κομμένα

λες κι ο αέρας θα μας πνίγει.

Θα λαχταράμε σαν διψασμένοι που ζητούν νερό

κι ίσως μια νύχτα ελευθερωθούμε

κι ίσως οι σκέψεις ανταμώσουν.

Μα πάντοτε…

στις συναντήσεις και στις φυγές…

μόνος εσύ κι εγώ σαν πάντα μόνη.

Μόνο έτσι.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Μπλέ κουβέρτα.

Πόσες αλήθειες έχεις άραγε;

Πόσα παλτό τους φοράς;

Πού τις κλειδώνεις;

Λέξη λέξη τις διάβασα…

κι ήπια τα βάρβαρα αδιέξοδά σου

έφαγα τα άδοξα θέλω σου

σκόνταψα πάνω στα άδεια σου μάτια

σκάλωσα στα αισθήματα που έθαψες

και δεν ήταν για μένα

μίσησα τις νύχτες που ξαγρύπνησες

και δεν ήταν για μένα.

Σαν σβούρα σε μυαλό κουβάρι να γυρνάς

μες στο δικό μου μυαλό σε είδα

κι έμεινα να γαντζώνομαι σ’ αντωνυμίες κτητικότητας

μερόνυχτα γκρίζα

να ψάχνω εξάρτηση

να δηλώνω κατάχρηση.

Δεν έχω και δε θα 'χω…

εκείνο το άλλο σου που έδωσες αλλού.

Δεν έχω και δε θα 'χω

εκείνο το υπέροχο σου που έταξες αλλού.

Δε ζω και δε θα ζήσω

εκείνο τ’ άξαφνο σου που ρίχνει φως μες στο σκοτάδι.

Κι είναι κι εκείνα τα τσιγάρα

δύο στο κουτί τους

καρκίνωμα απ' το παρελθόν

με την σκόνη από πάνω σαν αντάρα.

Κι είναι κι εκείνα τα ενθύμια

που κράτησες εκεί

που δεν τα θέλω πίσω

κι έχουν αρχίσει να σκουριάζουν.

Μην έρθεις...

άσε να σκίζω όνειρα

να σκίζω σάρκες από βιαστικά φιλιά

στο δεξί μαξιλάρι

πλάι στην ψυχή μου

πάνω από την μπλε κουβέρτα.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Τσακίσματα.

Στροφές γυρίζεις

κι εγώ στην ευθεία μόνη

Στροφές γύρω από το άπιαστο εγώ

κι εσύ σε δρόμο μακρύ της αλήθειας

Δε θες να συναντήσεις τις βουλές μου

δε θες να με κοιμίσεις στις χαρές σου.

Πώς να πετώ δεν ξέρω στη ζωή σου

ψηλά πηγαίνω μα δεν φτάνω

Τα μάτια κλείνω και τσακίζομαι

εκεί στου ήλιου σου τις λάμψεις

Σκοντάφτω πάντα πριν το σύννεφο

κι είναι η φωνή σου μια αστραπή

Ποτέ δεν βλέπω το κορμί σου

κρυμμένο πάντα πίσω απ’ τις λέξεις.

Κι εγώ πεθαίνω να σε δω

δίνω το αίμα μου να σε μυρίσω

Κι εσύ στ’ ανώδυνα πετάγματα σου

χρώματα ψάχνεις σε γωνιές ξένες.

Κι είναι η γωνιά μου που σε θέλει γνώριμη

είναι η ορμή μου που ανοίγει πύλες κλειδωμένες

Είμαι ολόκληρη εγώ που αναδύομαι για σένανέ

μα πουθενά δεν βρίσκω μέλι από τα φιλιά σου

Ούτε μια στάλα φλόγα απ’ τα χέρια σου

ούτε ένα λίγο από το χάδι της ψυχής σου.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Εδώ στο πάτωμα.

Γραμμές ευθείες ή καμπύλες

κύκλοι μεγάλοι ή μικροί

αγάπες ξένες ή δικές μου.

Όλα τ’ αντίθετα, τα’ αλλόκοτα μέσα μου συναντιούνται

όλες οι λέξεις που γκρινιάζουν μεταξύ τους με θυμούνται.

Είναι σα να ‘ρχεσαι σύ,

μια αναγγελία για την αίγλη σου

για του μπερδέματος σου την μαγεία.

Και συλλογίζομαι τα ενάντια,

να μπω λίγο στο σώμα σου

να δω μήπως τρυπώσω.

Και γίνω εγώ τ’ αντίθετο σου για να σ’ έλκω

σε μένα να γυρίζεις και να θέλεις

σε μένα να επιστρέφεις σαν πεθαίνεις.

Να σβήνω τις αράδες του πόνου σου

να σπάω των σφαλμάτων την ρουτίνα σου.

Έτσι απλά και σιωπηλά χτίζω τα βήματα

στέλνω σήματα μύρια στης ψυχής σου τις ταράτσες

όπως απλώνεις τ’ άπλυτα της μοναξιάς σου να τα δεις

και να μου στείλεις ένα νεύμα από ανάγκη.

Για της ανάγκης σου τα πέπλα εδώ στο πάτωμα

ζητώ το έλεος του κόσμου πριν να κλάψω

πριν σ’ αγαπήσω, πριν σε δέσω, βασανίζομαι

για να μη χάσω ούτε στιγμή απ’ τη σοδειά σου.

Σοδειά από αρνήσεις που με κέρασες

που με κερνάς ακόμη τώρα και καυχιέσαι

κι είναι τα κεράσματα γλυκά κι ας μ’ απαρνιέσαι.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Μακρινές μου Ασίες!

Διαδρομές χειλιών

ατέλειωτες πορείες

Εσύ ο δρόμος

εγώ σαν όχημα

Να με καλείς εσύ

να σε διαβαίνω εγώ

Διαδρομές κορμιών

ώρες ολάκερες

Εσύ νησί

εγώ σαν πλοίο

Να με καλείς εσύ

ν’ αράζω πλάι εγώ

Διαδρομές χεριών

αμέτρητες οι στάσεις

Εσύ παράδεισος

εγώ σαν διψασμένη

Να με καλείς εσύ

να σου προσφέρω εγώ

Διαδρομές ματιών

Μακρινές Ασίες

Εσύ χαράδρα

εγώ σαν ρημαγμένη

Να με καλείς εσύ

να πέφτω μέσα εγώ

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Σκόρπια.

Στα αιώνια τικ τακ της ζωής

από ρολόι ασταμάτητο

Στα παντοτινά πήγαινε-έλα των εποχών

από βήματα βιαστικά

Στα αέναα κεντήματα των ερώτων

από βελόνες ύπουλες

...με βρήκα στον αέρα σκόρπια.

Να ψάχνω τα νήματα

να βρίσκω τις άκρες.

Να χάνω τα νήματα

να λαχταρώ τις άκρες.

Στα σύντομα βλέμματα των ανθρώπων

από λάβα καυτή

Στα μεγάλα τραύματα του χθες

από μαχαίρι ακονισμένο

Στα εφήμερα όνειρα της στιγμής

από δίψα καινούρια

...με βρήκα στα κύματα σκόρπια.

Να αφήνω ψυχή

να μαζεύω κομμάτια.

Να κερδίζω ψυχή

να προσπερνάω κομμάτια.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Δαγκωμένα φιλιά.

Προσπάθησα μια νύχτα να μπω στα στενά σου σοκάκια

Να σεργιανίσω λίγο στου νου σου τις θαμπές καλντέρες

Να χαϊδέψω τα δέντρα, τα φυτά σου

Να δω από τα μάτια σου.

Προσπάθησα να βγω από τα χείλη σου σαν λέξη

Να εισπνεύσω απ’ τα πνευμόνια σου

Να ακούσω όλα του κόσμου τα ουρλιαχτά

Όπως τ’ ακούν τ’ αυτιά σου.

Προσπάθησα αλήθεια να γυρίσω τις ακτές σου

Να περπατήσω πάνω στου κορμιού σου τους γλυκούς γκρεμούς

Να μπουσουλίσω στου προσώπου σου τις ταραγμένες θάλασσες

Να πηδήσω από τους φράχτες της ανέμελης ψυχής σου.

Τώρα θωρώ τον τοίχο απέναντι μου και πια δεν προσπαθώ

Τώρα χαζεύω του ταβανιού τις άπειρες χαράξεις

Και μόνο σε θυμάμαι.

Τώρα κλείνω πιστά τα μάτια και πια δεν προσπαθώ

Τώρα κλειδώνω αγκαλιάσματα σε ώρες πικραμένες

Και μόνο σε φοβάμαι.

Τώρα κρατώ κοντά τις μνήμες και πια δεν προσπαθώ

Τώρα κρατώ σφιχτά τα ολόγιομα φιλιά σου

Και μόνο σε χρειάζομαι.

Τώρα δεν φεύγω, τώρα δεν έρχομαι, μα μένω εδώ

Τώρα ζυγιάζω χωρισμούς και θανάτους μικρούς

Και μόνο σε αφουγκράζομαι.

Για δαγκωμένα φιλιά αλλάξανε οι μοίρες μου

Άλλαξαν κι οι δικές σου και όλα σκοτεινιάσαν

Για δαγκωμένα φιλιά παράλληλες ευθείες γίναμε

Κομμάτια κάποιας γέφυρας που άνεμοι αγκαλιάσαν.

Που ‘ναι τα δαγκωμένα τα φιλιά μας;

Τ’ αγριεμένο βλέμμα σου που τ’ άφησες;

Που ‘ναι η ταπεινή μου εικόνα;

Εκείνη η στιγμή που σ’ έχασα που πήγε;

Τα δαγκωμένα τα φιλιά προορισμούς μου κλέψαν

Τα δαγκωμένα τα φιλιά σαν έφυγες στερέψαν

Για ‘κείνα θα σε χάνω στους ατέλειωτους καιρούς

Για ‘κείνα θα σε βρίσκω στις αμαρτίες τις μικρές μου.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Το "Ζ" το διπλό!

Έμπλεξαν οι μοίρες

κι έπλεξαν τα πέπλα

Χάθηκαν οι λέξεις

κι έχασαν τα λόγια

Σκάλωσε ο κόσμος στα μεγάλα

Έσκυψε ο πόθος στα τέλεια

Πέρασαν τα λάθη και φύγαν

Έμπλεξαν τα μάτια

κι έπλεξαν τα βλέμματα

Γεννήθηκαν αισθήσεις

και γέννησαν τα χάδια

Στάθηκε το τώρα στα χρυσάφια

Έπεσε η ψυχή στα γόνατα

Πέρασαν οι πληγές και φύγαν

Έμπλεξαν οι φόβοι

κι έπλεξαν το τέλος

Σβήστηκαν τα όμορφα

κι έσβησαν τα φώτα

Κόλλησε ο χρόνος στο τίποτα

Μάγκωσε η σκέψη στο μηδέν

Πέρασαν τα όνειρα και φύγαν

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Αφαιρετικό.

Περνάς από τους αρμούς.

Διασχίζεις τα πατώματα του νου.

Κι είμαι εκεί. Χωρίς παρελθόν. 
Σε λήθαργο.

Μετράς αργά τους παλμούς.

Κυλάς γρήγορα στο αίμα.

Κι είσαι εκεί. Στο τώρα. 
Σε πανικό.

Είμαι στο ποτέ σου.

Είσαι στο για πάντα μου.

Είμαι στο ψέμα σου.

Είσαι στην αλήθεια μου.

Εγώ σα θαύμα άσκημο.

Εσύ η νότα που χορεύω.

Εγώ σα φως φυλακισμένο.

Εσύ η λέξη που λαλώ.

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Το ξύπνημα του Πρίγκιπα.

Θα ξυπνήσεις ένα πρωί

Και θα δεις γύρω το τίποτα

Και θα θες να ξανακοιμηθείς για να δεις όνειρα

Μα ο Μορφέας θα σε αρνείται...

Σαν τιμωρός, σαν απαγωγέας των ονείρων σου,

σαν βασανιστής, σαν αυστηρός μπαμπάς του ύπνου σου

Θα ξυπνήσεις ένα πρωί

Και θα μετρήσεις τον χρόνο

Και θα πονέσεις για τα δευτερόλεπτα που έχασες

Μα τα χέρια σου θα ναι δεμένα...

Γιατί βιάστηκες να γιατρέψεις τους φόβους σου,

γιατί αγνόησες εγωιστικά τους χτύπους σου

Θα ξυπνήσεις ένα πρωί

Και θα με ψάξεις

Και θα θες να γυρίσεις εδώ για να δεις αν περιμένω

Μα η πόρτα θα χει κάγκελα...

Όπως εκείνα που μπαίνουν στα χαμηλά παραθύρια για τους κλέφτες,

όπως εκείνα που φρενάρουν τις σκέψεις και γκρεμίζουν τους κόσμους

Θα ξυπνήσεις ένα πρωί

Και θα σαι παιδί

Και σαν παιδί θα ζεις επιπόλαια χτυπώντας τα γόνατα σου

Μα αυτή τη φορά οι πληγές δε θα κλείνουν...

Θα κλείνεις μόνο τα μάτια σαν τον Μικρό Πρίγκιπα

και θα ψάχνεις το λουλούδι σου με τα αγκάθια του

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Αναμονές…

Έχω κρατήσει τον χρόνο με τα ακροδάχτυλα

και τον σφίγγω τις νύχτες

Έχω αφήσει τον πόνο από τα ακροδάχτυλα

και τον χαϊδεύω τα πρωινά

Έχω πει αστείες λέξεις με τα χείλη της ζήλιας

κι έχω κλάψει σοβαρά δάκρυα με τα μάτια του φόβου

Έχω ζητήσει ν’ αλλάξει ο κόσμος

σε δευτερόλεπτα ατέλειωτης προσμονής

Έχω ξεχάσει τις αλλαγές του κόσμου

σε ώρες ατέλειωτης συνήθειας

Έχω χαρίσει λουλούδια

στις μέλισσες σου που δίψασαν για γύρη

Κι έχω πάρει πίσω καρπούς

από δέντρα που φύτεψες για μένα

Έχω χάσει εικόνες

από του κρεβατιού σου την πλώρη τα καλοκαίρια

Έχω κερδίσει σκοτάδι

από του εγωιστικού μυαλού σου τους χειμώνες

Ε.Σ. (Aπό τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")

Ό,τι δεν έζησα.

Για την χώρα σου που δεν έζησα,

μα περπάτησα

και μύρισα και γεύτηκα

Για τους δρόμους σου που δεν με βγάλαν πουθενά,

μα με ταξίδεψαν

και μ’ άφησαν να τρέξω

Για τους ανθρώπους σου,

εκείνους τους άλλους που δεν τους γνώρισα,

μα τους συνάντησα πάνω σου

και τους αγάπησα πάνω σου

Για τα κλειδιά της καρδιάς σου

που δεν τα βρήκα,

μα είδα που τα κρύβεις

Για των ματιών σου τα βάθη που δεν με άντεξαν,

μα με έκλεψαν,

με πήγαν και με φέραν στου κόσμου σου τις άκρες

Για του κορμιού σου τις γραμμές και τις καμπύλες

που τσάκισαν το σώμα μου,

κι ύστερα την ψυχή μου

Για τα όνειρα σου που δεν χώρεσα να μπω,

μα στην ουρά περίμενα

κι ήταν ωραία στη σκιά τους

Για τα τραγούδια σου που μ’ έψαξαν,

μα με παράτησαν μετά

και με ξεχάσαν

Για ό,τι δεν έζησα... δεν μετανιώνω

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Aλήθειες")