29/2/12

Hate me today, hate me tomorrow...


Σήμερα το πρωί, έπαιξα αυτό το τραγούδι στο ραδιόφωνο και είπα μετά στο μικρόφωνο πως δεν χρειάζεται να απαιτούμε να μας μισούν για να γλιτώσουμε από τύψεις για κάτι κακό που τους κάναμε! Μπορεί και να είχα δίκιο την ώρα που το έλεγα, μπορεί και όχι. Ήταν άλλωστε της στιγμής!
Χθες έκανα μια κακή σκέψη και έφτανε για να θέλω να με μισεί κάποιος προκειμένου να εξαγνιστώ. Έχει πάει μεσημέρι και νιώθω ακόμη την ψυχή μου βαριά. Γιατί; Γιατί εκτός από την κακή σκέψη, υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και δεν τα έκανα όταν έπρεπε! Έκανα άλλα, δευτερεύοντα, ασήμαντα και χωρίς κανένα ιδιαίτερο νόημα απ' ότι φάνηκε! 
Δεν ξέρω αν η θλίψη είναι επόμενο των σκέψεων μας ή απλά μια αίσθηση που νιώθουμε ενστικτωδως, έτσι όπως αλλάζουν οι μέρες και μας επιβαρύνουν οι συνθήκες! Δεν ξέρω αν η πίκρα είναι κοντά με τη θλίψη ή είναι κάτι πιο σύνθετο, βαρύ και σκοτεινό που πρέπει να στο τραβήξει κάποιος για να φύγει! 
Αυτό που ξέρω είναι πως όταν φτάσεις στο σημείο να θες να ορίσεις τα απροσδιόριστα, έχει αρχίσει να χτυπάει εκείνο το καμπανάκι που λέει "Θέλω να φύγω, να πάω αλλού..."! Που; Ας μην το σκαλίσω και αυτό σήμερα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου