13/6/16

Χωρίς Λόγια.


Φόβος κρυμμένος.
Κάτω από τα μαξιλάρια με τα όνειρα, μέσα στις αγκαλιές.
Στο ντουλαπάκι του μπάνιου, πλάι στην οδοντόβουρτσα.

Φόβος ακατάστατος.
Ανάμεσα στα σώματα, ανάμεσα στις λέξεις.
Στ' άπλυτα, στ' ασιδέρωτα, στα γκρεμισμένα "σ' αγαπώ".

Φόβος άχρωμος.
Πάνω στα χρώματα του έρωτα, εκείνα τα μενεξεδιά.
Πίσω απ' το μαύρο του μυαλού, εκείνο το μοναχικό, το ξένο.

Φόβος αστείρευτος.
Κοντά στα ματόκλαδα, στα δάκρυα που στάζουν.
Μέσα στα χέρια που χαϊδεύονται, στις ψυχές που συναντιούνται συχνά.

Φόβος νικητής.
Μπροστά στο τέλμα της στιγμής, λίγο πριν τις βαθιές ανάσες.
Κάτω από τα πρωινά σκεπάσματα, λίγο πριν τις φυγές.

Φόβος ψεύτης.
Δίπλα στο μαγικό, στ' απόλυτο του πάθους.
Λίγο μετά από τα χαμόγελα που προσπαθούν να ζήσουν.

Φόβος δικός σου.
Στις λαχτάρες του Σαββάτου, στα "αντίο" της Κυριακής.
Στ' ακουστικά της αναμονής, στα σύνορα με το "τίποτα".

Ε.Σ. (Από τις "40 Δαγκωμένες Αλήθειες")


6 σχόλια:

  1. Φοβος που ειναι 2021 και δεν εχεις δημοσίευση.....Λ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολυ ομορφη η ποιηση σου... Χιλια μπραβο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοβοι η μιση μας ζωη,
    κελι το μυαλο μας.
    Ψαχνουμε το μπλε του ουρανου,
    την θαλασσα της ελευθεριας.
    Φοβος ο ερωτας,
    φοβος και η αγαπη,
    υπαρξη χωρις σκοπο.
    Και ο αερας χτυπα ξανα,
    στροβιλιζει αυτη τη σακατεμενη υπαρξη.
    Και τα παιδια κλαινε,
    ψαχνωντας το γελιο στο νερο που κυλαει.
    Και η γη φωναζει,
    ατελειωτη κοιλαδα,
    ψαχνωντας να βγαλει λουλουδια παλι.
    Και ο φοβος θα φυγει,
    σαν τον καιρο που αλλαζει,
    οπως φευγουνε τα χιονα απο τα βουνα.
    Και το κελι θα πεσει,
    ξανα και ξανα,
    μεχρι η υπαρξη να βρει τη χαρα και την ελπιδα...

    Ποιημα της στιγμης...
    Καλυνηχτα...
    Καλα να εισαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νυχτα

    Γυρνας στα πιο απομερα σοκακια,
    γιορτη του χειμωνα,
    ουσια του καλοκαιριου.

    Πινεις την ζωη και χορευεις σαν φωτεια,
    ψαχνεις το φως που θα σε παει πιο περα,
    ονειροπολε και ταξιδευτη.

    Γυρνας στο πιο ζωντανο μπαρ,
    κοιτας την ζωη βαθια,
    μονος αλλα γεματος παρεα.

    Φευγεις ξανα, λιγο πιο περα πας,
    περνουν ταινια οι σκηνες,
    τραγουδας απο μεσα σου.

    Πινεις καθε σταλα γιορτης,
    γλεντας στο φως και το σκοταδι,
    βλεπεις με πιο βαθια αγαπη.

    Και χορευεις τρελος,
    γυρω απο τη φωτεια με την μουσικη,
    στον ερωτα για τη γυναικα και τη ζωη.

    Περναει ο χρονος,
    ρολοι μεγαλο, ρολοι μικρο,
    και η πιο υπεροχη νυχτα ειναι εδω.

    Και φωναζεις σαν τον αερα,
    και ρεεις σαν τη θαλασσα,
    και ερωτευσαι σαν γυναικα....

    αλλο ενα τελευταιο...
    Γιορτη ειναι η ζωη..
    Καλλυνηχτα στο πιο βαθυ ονειρο και συναισθημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο κόσμος είναι μικρός
    Μα συνάμα και τρανός
    Όπως η ζωή
    Έτσι και εσύ.
    Πάντα προσπαθείς
    Να εξιλεωθείς.
    Μα στο τέλος
    Δεν μπορείς να σωθείς.
    Γιατί ο μόνος τρόπος
    Είναι να νικήσεις
    Τον εαυτό σου.
    Ώσπου να το καταφέρεις
    Πάντα θα αγωνίζεσαι
    Και πάντα θα πέφτεις
    Και πάλι θα σηκωθείς
    Για να αγωνιστείς
    Από την αρχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποίημα του δευτερολέπτου, όπου σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να γράψει ποίηση μα λίγοι μπορούν να μεγαλουργήσουν, βέβαια δεν εννοώ τον εαυτό μου.

      Διαγραφή