Η γιαγιά Ελένη, μου διηγήθηκε πολλές φορές πως με τα 6 αδέρφια της έτρωγαν από την ίδια κατσαρόλα. Ο παππούς Σταύρος και η γιαγιά Αλεξάνδρα που δεν ζουν πια έλεγαν συχνά πως κάποτε οι άνθρωποι μοιράζονταν το φαγητό τους με ευκολία!
Ο αδερφός του παππού Ανδρέα, ο Στέργιος μιλάει ακόμη για την μπομπότα, όπως εμείς σήμερα για το εξοχικό των ονείρων μας ή το κάμπριο που θα θέλαμε να κυκλοφορούμε!
Κάτι μου λέει πως οι μνήμες τους θα είναι η πιο χρήσιμη παρακαταθήκη!
Ασχοληθήκαμε με μια κρίση πολύ πριν αυτή μπει στα σπίτια μας και την φέραμε μια ώρα αρχίτερα! Τώρα που την βιώνουμε σε όλο της το μεγαλείο... νομίζουμε ότι μας πήρε η κάτω βόλτα, βγαίνουμε στους δρόμους ή δεν βγαίνουμε στους δρόμους ο καθένας για το δικό του λόγο! Τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα, αλλά όταν έρθουν θα πρέπει να αποφασίσουμε αν η ζωή μας θα είναι η επιβίωση μας ή αν θα παραδοθούμε στην ροή των πραγμάτων!!!!
Μάλλον έχουμε γυρίσει πολλά βήματα πίσω, μάλλον θα φτάσουμε στον πάτο για να σηκωθούμε ξανά!
Αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει, πρέπει απλά να μας πεισμώνει και να μας ενώνει!
Μια κατσαρόλα... θα φέρει την Άνοιξη στις ψυχές μας και λίγο αργότερα μια καινούρια αρχή... θα φέρει την πυξίδα στο σημείο που θέλουμε και θα μας δείξει τον νέο δρόμο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου