Ναι, ζω και υπάρχω σε αυτό τον κόσμο, που όλοι αναζητάμε το ποτό της αθανασίας, αλλά τελικά καταλήγουμε στον θάνατο! Μικροί καθημερινοί θάνατοι από άγχος. Η ιδέα της κρίσης και η υποψία της παρακμής οργώνουν το μυαλό μας και μας αλλάζουν τους ρυθμούς, τις διακοπές, τη λίστα του σούπερ μάρκετ, τα αγαπημένα τραγούδια! Ολοζώντανοι θάνατοι από ανθρώπινη υπεροψία και ψυχασθένεια ίσως! Γιατί πως δικαιολογούνται 92 νεκροί στη Νορβηγία! Θάνατοι από προσωπική διαστροφή ή αδυναμία ή τέλος πάντων κακή στιγμή. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να πιστέψει κανείς ότι η Amy Winehouse αποδήμησε εις Κύριον στο peak της καριέρας της από αλκοόλ! Θάνατοι από αλόγιστη εξουσία, κατάχρηση και παγκόσμια συγκυρία. Γιατί ποιος φανταζόταν ότι η ΗΠΑ θα συζητούν το δημόσιο χρέος τους λες και έχουν το πιστόλι στον κρόταφο!
Δίπλα σε όλους αυτούς τους θανάτους... υπάρχει άραγε η ελπίδα της ζωής? Στο πίσω μέρος του μυαλού, στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, στην άλλη όψη του νομίσματος... η φίλη μου η Όλγα ορκίστηκε, η φίλη μου η Ελένη αλλάζει τη ζωή της, η μαμά μου εξακολουθεί να ανακαλύπτει συνταγές, η φίλη μου η Αλεξάνδρα μετακόμισε, ο φίλος μου ο Ποσειδώνας προσπαθεί να καταπολεμήσει την αλλεργία του κι εγώ γράφω για να μηδενίσω τον χρόνο....! Όταν γράφω, ο κόσμος των θνητών είναι ένας πίνακας σε απόσταση χιλιομέτρων που μόνο τον φαντάζομαι κι αν θέλω τον καταργώ! Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός! Ο δικός μου κόσμος είναι χρωματιστός, ακόμα κι όταν είναι μαύρος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου