Στη δουλειά μας δεν είναι ντροπή να ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων! Καμιά φορά όμως, χτυπάει εκείνο το κουδουνάκι στο βάθος και νομίζεις ότι έχεις παρατημένα τα δικά σου στην τελευταία γωνία, καταχωνιασμένα στο τελευταίο συρτάρι, γενικώς στα αζήτητα! Λοιπόν, κάθε φορά που θέλω να πάρω απόσταση από όλους και ο εαυτός μου (και ο Μάριος) μου λένε: Get a life... πάω στο "ησυχαστήριο" μου και πιάνω τον παλμό της δικής μου ζωής! Είναι κοντά στο σπίτι μου, δίπλα στη θάλασσα, μέσα στα στενά όρια της λογικής μου, μέσα στα απέραντα βάθη του μυαλού μου! Κάθομαι στο παγκάκι με τον τρόπο που βολεύομαι! Δεν χρειάζεται να μιλάω! Δεν χρειάζεται να προσέχω! Δεν χρειάζομαι βοήθεια! Μόνο χάνομαι... σ' αυτό που υπάρχει μπροστά μου: ατέλειωτος ορίζοντας, Γη, Ουρανός και τα πόδια μου ελεύθερα να πατήσουν ή να πετάξουν! Όταν αρχίσει η ησυχία εντός μου, τότε ξέρω πως έχει έρθει η ώρα να γυρίσω σπίτι, αλλά με μια διαφορά: Έχω πάρει το δρόμο για τη ζωή μου! Μέχρι να ξαναβγώ πάλι από αυτήν και να αναζητήσω την γαλήνη ξανά και ξανά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου