Κυριακές που ξημερώνουν διαφορετικά...

"Δεν υποκρίθηκα ποτέ, δεν παίζω ρόλους, δεν παίζω με συναισθήματα και έχω λόγους!

Κάθε φορά που χάνομαι γυρίζω πίσω, βαδίζω σε δρόμους και σβήνω φόβους..."

Γράφοντας, γράφοντας και γράφοντας μπαίνουν άπειρες τελείες...

Στις άσαρκες ώρες, γεμάτες στιγμές από σάρκα...

Στις ασυγκράτητες σκέψεις, γεμάτες λόγια από αυτοσυγκράτηση...

Κανένας ρόλος, κανένας λόγος και μια ευθεία!

Δεν έχει στροφή, έχει διασταύρωση! Δεν έχει ύψος, έχει βάθος!

Πάντα μου άρεσε να παίζω με τις λέξεις, λες και κάποιος θα με επιβραεύσει γι' αυτό.

Με τις δικές μου λέξεις, αλλά και με τις λέξεις των άλλων!

Μπροστά τους ή και όχι! 

Στην Κυριακή που ξημερώνει, στα απύθμενα όνειρα και στα αδιάβατα τέλματα τους...

Στην εβδομάδα που θα λήξει και στην επόμενη που θα έρθει, αρχίζοντας πάλι από Δευτέρα...

Στην πανσέληνο που θα σβήσει τα σημάδια και στις αμυχές που θ' αφήσουν...

Στα βλέμματα που θα στέκονται απομακρυσμένα και στην ολόγιομη κενότητα τους...

Στους μικρούς θανάτους που θα με κοιμίζουν, στις μεγάλες ζωές που θα με ξυπνούν...

δεν πρόκειται να δώσω όνομα!