Από προχθές μονίμως αποφασίζω! Πήρα ξαφνικά τη ζωή μου σοβαρά και άρχισα να την βάζω σε τάξη! Μπορεί να τα καταφέρω, μπορεί και όχι! Σημασία έχει ότι ξεκίνησα, κι αυτό το ταξίδι είναι μακρινό, έχει πολλούς σταθμούς, όπου πρέπει να κατέβω ξανά από το "τρένο" και να επιλέξω αν θα αφήσω έκει κάτι για να γυρίσω να το πάρω αργότερα ή αν δεν θα επιστρέψω ποτέ! Ένας πολύ σημαντικός φίλος μου έστειλε το παραπάνω κομμάτι του Παντελή Θεοχαρίδη! "Δεν θα πας πουθενά"!
Δεν ξέρω τι να απαντήσω! Οι απαντήσεις έρχονται μόνες τους αβίαστα από τις επιλογές μου! Όταν κάτι τελείώνει μέσα μας, δεν μπορούμε να το αναστήσουμε! Δεν είναι ο έρωτας μόνο που τελειώνει μέσα μας! Είναι ο έρωτας για ό,τι κάνουμε που μπορεί να τελειώσει μέσα μας! Προχθές αποχαιρέτισα έναν γρίφο! Χθες τον αρνητισμό μου! Σήμερα μια ομάδα! Από αύριο κι άλλα που δεν χρήζουν αναμονής! Δεν μετανοιώνω! Για τίποτα! Ούτε για τις λέξεις! Ούτε για τις πράξεις! Ούτε για αυτά που δεν έζησα! Ούτε γι' αυτά που θα χάσω από δω και πέρα! Ναι, θα βάλω κι εγώ ένα τραγούδι... διαφορετικό!
"...Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα
θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω.
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα..."
θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω.
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου