29/12/11

Στα δύσκολα σε θέλω...


Καμιά φορά το puzzle είναι λειψό ή απλά εμείς δεν μπορούμε να συνθέσουμε τα κομμάτια με τον σωστό τρόπο και νομίζουμε πως κάτι λείπει! Καμιά φορά όλο αυτό μας κάνει να νιώθουμε μικροί, ασήμαντοι, λίγοι, αποξενωμένοι και ανυπεράσπιστοι! Καμιά φορά μας θυμίζει ότι είμαστε θνητοί, φτιαχμένοι από χώμα και νερό με μια ψυχή που δεν μπορεί να βρει καταφύγιο στο τσιμέντο! Καμιά φορά οι φίλοι δεν αρκούν, ούτε ο έρωτας, ούτε καν οι άνθρωποι που ωρίμασαν μέσα από το κλάμα και το γέλιο μας! Καμιά φορά δεν ξεχωρίζουμε το τώρα από το μετά, γιατί το κουβάρι είναι μεγάλο και η άκρη του χαμένη! Καμιά φορά σωριαζόμαστε στο πάτωμα για να μη χρειάζεται δύναμη να σταθούμε και μόνο μετά από ώρες σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι στον ουρανό ή στο ταβάνι ψάχνοντας για λίγη ισορροπία! Καμιά φορά όλα μοιάζουν με ευθείες που δεν συναντιούνται, που δεν τέμνονται, που δεν εφάπτονται... τόσο παράλληλες και μοναχικές που διψάμε για μια "στροφή" ακόμη κι αν είναι 360 μοιρών! Ε... δεν έγινε και τίποτα! Πάντα υπάρχει κάτι μέσα μας που μπορούμε να απευθυνθούμε! Ένας ξεχωριστός θεός, μια μεγάλη ιδέα, η δύναμη μας ξεχασμένη βαθιά στα "έγκατα" μας! Κάτι που περιμένει από μας, να του ζητήσουμε βοήθεια και να ξαναβρεθούμε στην "εξώπορτα" της ζωής μας, προσδοκώντας ξανά τα καλύτερα που θα έρθουν!

"Be my friend, hold me, wrap me up!
Unfold me, I am small!
I am needy, warm me up and... breathe me!"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου